Biliyor musun ?

biliyor musun...
benim ölümsüz olduğumu... biliyor musun
her gün birileri bir yerlerime birşeyler saplarken
içim kana bulanmışken

benim hala yaşadığımı.
her çektiğim acıda
daha da yüksek bir kahkaha patlattığımı
her aldığım nefes ciğerlerimi yakarken
benim daha da derin nefesler almak zorunda kaldığımı
"o şu bu bahane, yaşamak şahane!" diye bağırırken
yaşamaktan ne kadar uzakta olduğumu
bu vurdumduymazlığın altında
hassasiyeti hat safhada, yırtılmış birşeyler olduğunu
ruhuma kan gitsin diye
kalbimi kendi ellerimle sıkıp sıkıp bıraktığımı, bir damla daha canlı gözükebilmek için.
biliyor musun
ben cok güzel rol yapip, yalan söylüyorum
kendim yazıp kendim oynuyorum
her geçen gün bu yalanın daha da içine batıyorum
her batışımda çıkıp gerçeği yüzüme patlatmak zorunda kalıyorum
her seferinde daha da acı çekiyorum,
kirleniyorum,
kırılıyorum,
uzaklaşıyorum,
yabancılaşıyorum,
yozlaşıyorum ve
olgunlaşıyorum.
her seferinde daha da nasır tutuyorum.
ve ben her seferinde için için ölüyorum.
her biri hayatımdan çarpıp geçerken
her umut ellerimin arasından kayıp giderken
her hayalim parça parça olurken
her seferinde daha da zor nefes alıyorum, her seferinde daha da az.
sonra ölüyorum... bir süreliğine huzurlu bir sessizlik...
ve son anda birşey, istemediğim, tekrar attırmaya başlıyor süklüm püklüm kalbimi
ve ben yeniden gözlerimi açıyorum, istemeyerek.
herşeye yeniden başlıyorum
her acıyı teker teker tekrar yaşıyorum
tekrar ölüyorum, tekrar geliyorum
her seferinde ölüyorum ama ölmüyorum,
çünkü ben ölümsüzüm
çünkü ben bu acıyı yaşamaya hapsedilmiş, lanetli, lanet bir ölümsüzüm..